podstawie „centralnie” określanych ryczałtów, inni nie potrafią zrozumieć że nie mogą się rozliczać samodzielnie z przedsiębiorstwem wodno-kanalizacyjnym (tak jak np. z telekomunikacją), a posiadacze indywidualnych wodomierzy nie chcą płacić więcej niż te wodomierze wykazują.
Wszystkie problemy można rozwiązać na podstawie zapisów Ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków z dnia 7 czerwca 2001 r. Ustawodawca w art. 6.1 stwierdza, że stroną umowy jest właściciel lub zarządca budynku (budynków) a w nieruchomościach, w których są wspólnoty mieszkaniowe – wspólnota. Ustawodawca dopuszcza co prawda możliwość zawierania umów indywidualnych
z właścicielami lokali, ale uzależnia to od spełnienia następujących warunków:
Art. 6.6. Na wniosek właściciela lub zarządcy budynku wielolokalowego lub budynków wielolokalowych przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne zawiera umowę (…) także z osobą korzystającą z lokalu wskazaną we wniosku, jeżeli:
1) instalacja wodociągowa w budynku jest wyposażona w wodomierze, zainstalowane zgodnie z obowiązującymi warunkami technicznymi, przy wszystkich punktach czerpalnych;
2) jest możliwy odczyt wskazań wodomierzy w terminie uzgodnionym przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne z właścicielem lub zarządcą;
3) właściciel lub zarządca rozlicza (…) różnicę wskazań między wodomierzem głównym a sumą wskazań wodomierzy zainstalowanych przy punktach czerpalnych wody;
4) właściciel lub zarządca na podstawie umowy (…) reguluje należności wynikające z różnicy wskazań między wodomierzem głównym a sumą wskazań wodomierzy zainstalowanych przy punktach czerpalnych wody;
5) właściciel lub zarządca określa warunki utrzymania wodomierzy zainstalowanych przy punktach czerpalnych oraz warunki pobierania wody z punktów czerpalnych znajdujących się poza lokalami;
6) został uzgodniony z właścicielem lub zarządcą sposób przerwania dostarczania wody do lokalu bez zakłócania dostaw wody do pozostałych lokali (…);
7) został uzgodniony z właścicielem lub zarządcą sposób przerywania dostarczania wody z punktów czerpalnych znajdujących się poza lokalami, bez zakłócania dostaw wody do lokali.
Nie jest więc proste spełnienie warunków, które – jeśli nie będą spełnione – pozwalają przedsiębiorstwu na niewyrażenie zgody na zawarcie umów indywidualnych.
Warto zwrócić uwagę na punkty 3 i 4 w wyżej przytoczonym art. 6.6. Ustawodawca doskonale zdaje sobie sprawę, że suma wskazań wodomierzy indywidualnych zawsze będzie niższa niż wskazania wodomierza głównego i ceduje na właściciela lub zarządcę (także wspólnotę) określenie zasad rozliczania różnicy. Jest to proste gdy wszystkie lokale są wyposażone w wodomierze indywidualne – po prostu różnicę, powstającą przecież w nieruchomości wspólnej, należy podzielić na wszystkich właścicieli lokali proporcjonalnie do posiadanych przez nich udziałów (oczywisty wniosek z treści art. 12 ust. 2 Ustawy o własności lokali). Niektórzy zarządcy dzielą różnicę pomiędzy właścicieli lokali proporcjonalnie do zużycia (wg wskazań wodomierza) lub ilości osób zamieszkałych w lokalach a nawet „po równo”, ale jest to nieprawidłowe.
Gdy nie wszyscy mają wodomierze to dobrego sposobu podziału kosztów po prostu nie ma – konieczne jest wprowadzenie przez wspólnotę regulaminu rozliczeń, który może być w różnych wspólnotach zupełnie odmienny. Powinien on jednak być tak skonstruowany, by zachęcał właścicieli lokali do opomiarowania swoich mieszkań. Spotykałem takie regulaminy, w myśl których cała różnica pomiędzy wskazaniami wodomierza głównego a sumą wskazań wodomierzy indywidualnych i ustalonych na podstawie zużycia w poprzednich okresach rozliczeniowych ryczałtów, była dzielona wyłącznie na tych, którzy wodomierzy nie posiadają proporcjonalnie do ilości osób zamieszkujących te lokale. Sprawiedliwe to niewątpliwie nie było, ale skutecznie zachęcało do montażu wodomierzy.
Warto przytoczyć jeszcze jeden fragment cytowanej na wstępie ustawy:
Art. 27.1. Ilość wody dostarczonej do nieruchomości ustala się na podstawie wskazania wodomierza głównego, a w przypadku jego braku – w oparciu o przeciętne normy zużycia wody.
3. Minister (…) określi, w drodze rozporządzenia, przeciętne normy zużycia wody dla poszczególnych odbiorców usług, które stanowią podstawę ustalania ilości pobranej wody w razie braku wodomierza (…)
Czyli – ryczałty „centralne” stosuje wyłącznie wówczas, gdy w budynku nie ma wodomierza głównego. Określa je Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 14 stycznia 2002 w sprawie określenia przeciętnych norm zużycia wody (DzU nr 8, poz. 70). Są one stosunkowo niskie, zapewne dlatego, by skłonić przedsiębiorstwa wod.-kan. do montażu wodomierzy w nieruchomościach, do których wodę dostarczają. Oczywiście koszt montażu, legalizacji lub wymiany wodomierza głównego obciąża przedsiębiorstwo, co potwierdza art. 547 Kodeksu cywilnego, w myśl którego sprzedawca ma obowiązek zbywany towar zważyć lub zmierzyć.
Źródło: www.administrator24.info
